Jaka jest rola współczesnego ojca? I jak bardzo się zmieniła na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat? Bohaterem powieści Davida Nichollsa My jest Douglas, ojciec w średnim wieku, który za wszelką cenę próbuje zapobiec rozpadowi swojej rodziny i porozumieć się z dorastającym synem.
Douglas wspomina czasy, gdy jego syn, Albie, był dzieckiem. Wtedy ich relacja układała się bez słów, a on sam częściej niż rzadziej był dla syna najlepszym ojcem z możliwych. Na pewno różnym od swojego własnego ojca (o którym mówi dzisiejszy cytat). Wówczas, na początku tej drogi, Douglas był przekonany, że odkrył klucz do rodzicielskiego sukcesu, którego nie udało się odnaleźć jego rodzicom. Przytaczałam ten fragment przy okazji opinii o Widnokręgu Wiesława Myśliwskiego.
Teraz, cokolwiek Douglas by nie zrobił, pomimo najlepszych intencji, zawsze zawodzi – albo siebie, albo innych. W My robi wiwisekcję swojego życia, próbując uchwycić ten moment, w którym wszystko zaczęło się psuć.
My jest opowieścią o współczesnym mężczyźnie, próbującym odnaleźć się w rolach męża i ojca, w budowaniu których nie może i nie chce opierać się na wzorcach, które zapewnił mu jego własny ojciec.
Jeśli macie możliwość, przeczytajcie My w oryginale (np. jako ebook). Pomijając to, że okładka angielskiego wydania jest ładniejsza i lepiej zaprojektowana, to w tłumaczeniu tekst stracił na dynamizmie. Nie znaczy to, że przekład Jana Kraśki jest zły, ale uciekło gdzieś gorzko-ironiczne poczucie humoru Davida Nichollsa (które być może wynika ze specyfiki języka angielskiego, w którym żart często kryje się między słowami).
ZAINSPIRUJ SIĘ to cykl, w którym dzielę się z Wami interesującymi cytatami z przeczytanych książek. Dla przyjemności i dla refleksji. Może zachęcą Was też do sięgnięcia po nowe lektury? 🙂
*
Ojcowie mieli swoje ulubione fotele, w których siedzieli jak kapitanowie statków kosmicznych, wydając rozkazy, pijąc usłużnie podaną herbatę i krzycząc na wiadomości w dzienniku telewizyjnym bez strachu, że ktoś im się postawi. Ojcowie władali telewizorem, telefonem i termostatem, wyznaczali pory posiłków, decydowali, kiedy trzeba iść spać i kiedy pojedziemy na wakacje.
David Nicholls, My, Świat Książki, Warszawa 2015, przeł. Jan Kraśko